Odmówiłem. Nie mogłem inaczej.
Szanowny Panie Prezydencie,
Bardzo dziękuję za zaszczyt i nadanie mi Medalu, ale czuję się zmuszony odmówić jego przyjęcia. Nie mógłbym przyjąć wyróżnienia, które mi się nie należy. W tej konkretnej sytuacji postąpiłem po prostu tak, jak należało, co w żaden sposób nie wykraczało poza zakres moich powinności i kwalifikacji. Nie odbywało się to pod gradem pocisków z wrogich kulomiotów, ani wśród szalejącej pożogi. Nie dął lodowaty wicher, widoczność była zadowalająca, wilgotność powietrza utrzymywała się w akceptowalnych granicach.
Razi mnie, gdy widzę, jak ochoczo co poniektórzy wypinają pierś po ordery, przypisując sobie cudze zasługi, albo co gorsza, nie mając na koncie nawet takich, przywłaszczonych. Stanowczo zbyt często działanie wynikające z obowiązku, postrzegamy jako ponadstandardowe. Jednocześnie zdecydowanie za rzadko doceniamy prawdziwe poświęcenie, dla którego nagrodą bywa jedynie uznanie ze strony tych, których wybawiło ono z opresji.
Zrobiłem, to co zrobiłem, bo było to zgodne z wyznawanym przeze mnie systemem wartości. Gdybym miał postąpić tak w przyszłości, nie zawahałbym się. Są osoby, które razi moja determinacja w pewnych obszarach. Bywają tacy, którzy nie akceptują formy, jaką przyjąłem dla realizacji tego, co uważam za zgodne z moimi przekonaniami. Wszystkich zadowolić nie sposób. Ale wielką satysfakcję przynoszą mi sporadyczne wyrazy uznania. I to musi wystarczyć.
Dziękując raz jeszcze za docenienie mojej postawy, łączę wyrazy szacunku.
To znaczy, ja nie odmówiłem przyjęcia odznaczenia, ale gdyby mi się nie należało, to z pewnością bym odmówił.
[]
